سنتز مشتقات دی آمین 4- (4- آمینو فنوکسی) -3- (4, 5– دی فنیل) – ایمیدازول (-2- ایل) آنیلین و تهیه پلی آمید ها و پلی ایمید های مربوطه و بررسی اثرات استخلاف بر روی خواص فیزیکی پلیمر

مونومرهای دی آمین جدید دارای گروه جانبی تری آریل ایمیدازول به همراه اتصال اتر تهیه شدند و با استفاده از این مونومرها یک سری از پلیمرها با انحلال پذیری بالا، با موفقیت سنتز گردید. پلیمرهای کاملاً آروماتیک، پلیمرهای مقاوم حرارتی هستند که خواص فیزیکی، مکانیکی، پایداری حرارتی و اکسیداسیونی بسیار خوبی از خود نشان می دهند و به همین دلیل از اهمیت صنعتی و تجاری بالایی برخوردارند و استفاده از این گونه پلیمرها رشد فراوانی یافته است. ولی مشکل اساسی این پلیمرها دشواری فرآینددهی آنهاست که از انحلال پذیری کم و دمای نرم شدن بالای آنها ناشی می شود. بر این اساس تلاش های امروزی بیشتر در جهت بهبود فرآینددهی و افزایش حلالیت منومرها از طریق سنتز منومرهای جدید متمرکز شده است. یکی از این راه ها وارد کردن گروه های حجیم آویزان و استخلاف های نامتقارن در اسکلت پلیمر می باشد، این گروه ها باعث کاهش تنگ چینی در اسکلت پلیمر شده در نتیجه افزایش حلالیت پلیمر می شود. از طرفی دیگر سعی شد که اتصال اتری در ساختار مونومر سنتزی وجود داشته باشد زیرا پیوند اتری نه تنها دارای انرژی بالایی است, بلکه در برابر بسیاری از سیستم های هترواتمی از نظر شیمیایی خنثی است. پیوند اتری به دلیل خاصیت آزادی چرخشی مناسب باعث انعطاف پذیری زنجیره پلیمر می شود. بنابراین برای اینکه پلیمری بدون افت محسوسی در پایداری حرارتی و مکانیکی حلالیت خوبی داشته باشد پیوند اتری را وارد ساختار پلیمر می نمایند. هدف ما در این پروژه، تهیه پلی آمیدهاو پلی ایمیدهایی بود که قابلیت فرآیندپذیری مناسبی داشته باشد، در حالیکه خواص فیزیکی و حرارتی آنها خیلی دستخوش تغییر نشود. به این منظور چهار نوع دی آمین جدید تهیه شده است. این منومرها دارای گروه های آویزان تری آریل ایمیدازول و استخلاف های الکترون دهنده و الکترون کشنده هستند، وجود این گروه های آویزان حجیم می توانند حلالیت پلیمرهای تهیه شده از آنها را بهبود دهند. پلی آمیدها بعد از سنتز به وسیله ی روش های مختلف طیف سنجی از جمله ft-ir و nmr-1h و همچنین آنالیز عنصری مورد شناسایی قرار گرفتند. حلالیت و گرانروی آنها تعیین و رفتار حرارتی آنها به وسیله ی فناوری های dsc و tga مورد بررسی قرار گرفت. بررسی میزان حلالیت و رفتار حرارتی پلیمرهای سنتز شده نشان می دهد که پلیمرهایی که دارای ساختار نامتقارن هستند حلالیت بهتری نسبت به پلیمرهای دارای ساختار متقارن دارند. حلالیت بسیار خوب این دسته از پلیمرها بخاطر وجود گروه های حجیم ایمیدازول ، پیوندهای انعطاف پذیر اتری در واحد تکرار شونده و نامتقارن بودن مونومر سنتزی و همچنین وجود استخلاف-های الکترون دهنده و الکترون گیرنده می باشد. این گروه ها مانع از نزدیک شدن زنجیرهای پلیمر و در نتیجه کاهش پیوندهای هیدروژنی و هم صفحه شدن واحدهای آروماتیک شده و نفوذ حلال در بین زنجیر های پلیمر بهتر صورت می گیرد، بدون آنکه تاثیر چندانی روی پایداری حرارتی پلیمرهای سنتز شده داشته باشد. علاوه بر موارد ذکر شده، نشر فلورسانس برای پلی آمیدها و پلی ایمیدها مورد بررسی قرار گرفت و مشخص شد که وجود حلقه ایمیدازول در زنجیر جانبی باعث ایجاد خاصیت فلورسانس در پلیمرها شده است. با توجه به طیف های گرفته شده می توانیم بگوییم که وجود گروه های الکترون دهنده باعث افزایش شدت فلورسانس و وجود گروه های الکترون کشنده باعث کاهش شدت فلورسانس شده است. همچنین پلیمرهای آلیفاتیک نسبت به پلیمرهای آروماتیک شدت فلورسانس بیشتری دارند ، پلیمرهای دارای خاصیت فلورسانس، مواد بسیار جالبی برای تحقیقات محسوب می شوند و می توانند به عنوان سنسورها، محرک ها، کاتالیزورها و غیره کاربردهای زیادی دارا باشند.